LÉNGUA MÊDRA

    Quànt che la sère slavîne a lis fontànis il mè paîs l’è di

  Altàir, stèle dal dûl, quànt, che mi lèvi trist, jo ti sèrci tal nûl:

      Fantasùte, se fatu sblanciàde dòngia il fûc, còme al tramònt d’unviàr un

    Belzà tai mòns l’è dut un tarlupà: tal plan rampìt o mìrie, jo

    Tu jòdis, Dìli, ta lis acàssis ’a plùf. I ciàns a si sgòrlin

    Tu vévia rasòn, fràdi, in ché sère – ‘i ricuàrdi – quànt che

    I La siàle ’a clàme l’ unviâr, – quànt che ciàntin lis siàlis

    Di fadîe, fantàt, l’è blanc il tò paîs, tu vòltis fèr il ciàf,

  O mè donzèl, memòrie ta l’ odòr che la plòja da la tière ’a

    La ciampàne ’a si sgòrle pai morârs. Ic da lunc timp ’a vîf.