Tu jòdis, Dìli, ta lis acàssis ’a plùf. I ciàns a si sgòrlin
Tu vévia rasòn, fràdi, in ché sère – ‘i ricuàrdi – quànt che
I La siàle ’a clàme l’ unviâr, – quànt che ciàntin lis siàlis
Di fadîe, fantàt, l’è blanc il tò paîs, tu vòltis fèr il ciàf,
O mè donzèl, memòrie ta l’ odòr che la plòja da la tière ’a
La ciampàne ’a si sgòrle pai morârs. Ic da lunc timp ’a vîf.
Fantasùt, ’a plùf il sièl tai spolèrs dal tò paîs, tal tò vis
Sère imbarlumìde, tal fossâl ’a crès l’ àghe, na fèmine plène
Fontàne d’ àghe dal mè paîs. A no è àghe pi frès-cie
GUARDA IL VIDEO Benché i versi non siano di Pasolini, e lui stesso
