LÉNGUA MÊDRA

    Di fadîe, fantàt, l’è blanc il tò paîs, tu vòltis fèr il ciàf,

  O mè donzèl, memòrie ta l’ odòr che la plòja da la tière ’a

    La ciampàne ’a si sgòrle pai morârs. Ic da lunc timp ’a vîf.

    Fantasùt, ’a plùf il sièl tai spolèrs dal tò paîs, tal tò vis

        Sère imbarlumìde, tal fossâl ’a crès l’ àghe, na fèmine plène

      Fontàne d’ àghe dal mè paîs. A no è àghe pi frès-cie

      All’inizio di questa mia incursione nel primo libro di Pasolini, Poesie a Casarsa era