S’äv câpita d andêr a fêr un gîr adrē ‘l Cròstel o pr al stradlèini bâsi tra i Canê e Rivêlta, ed sicûr incuntrarî un ragâs ch al cór a pē. Al gh và sèinper, tót i dé, ânch dō vôlt a’l dé, istê e invêren, in brêgh cûrti e maîna ânch cun di frèd da birichîn e’ l và via dna spînta ch ä gh î d nōv a stêrgh adrē in biciclèta. In realtê ä gh în in tânt ach và a córer… òm e dòni ed tóti alj etê, però ló al s fà cgnòser per un lavōr particolêr: tót quî ch l incûntra, a’i salóta. “Ciao!”, “Buogniorno!”… “Ciao”… ânch s’al n j îva mai vést préma. La gînt, al prémi vôlt ä ‘l salótn ânca lōr e pó ‘ pèinsen “mah… chi srâl pó… a mé ‘m sà mia d avèirel mai incuntrê..”. Chî dal cà lé datōren es cunfruntêven ûn cun cl êter: “ma té ‘l cgnòset liló? Ed chi ēl fiōl?” e nisûn saîva chi ‘s fós. Però ânch dôp dal prémi vôlti, ânch s îven capî che n s cgnusîven mia, e ‘l salutêven listès perchè oramai l’ēra cme s es fósen preşentê. E pó l gh îva na fâcia simpâtica, sèinper cun la bòca da réder. “Ciao”, “Buongiorno”, “ciao”.
Gh ē stê na vôlta che cun un frèd ch al plêva, a dû grêd sòt a şēro e ló, cm al sôlit l ēra là ch al curîva, l ē pasê davànti a na vcîna ch l’ēra drē ndêr a pē a’l simitèri di Canê. “Buongiorno, signora” – “buongiorno”… dôp ch l ē pasê, la vcîna l’à vést ch ä gh ē vulê fōra quèl da la sâca dal braghîni. L’aré vrû dîrghel, ma cojósi… ló in dû secònd l ēra bèl e rivê dedlà da la cûrva e lē invîci a la so etê la ndêva piân. Quând a la fîn l’ē rivêda pió avânti, l’à vést che lé ‘drē ‘l fôs ä gh ēra vînt euro. Ch’ēra pó quî ch îva pêrs al ragâs. La vècia la j à tôt só e a la sîra quând ē gnû a cà so fiōl la gh à dét: “Silvano, té gh l êt preşèint cal ragâs äch pâsa sèinpr ed cōrsa ch al salóta tót?”
“Sé, j ò capî” – à rispôst so fiōl – “a’m salóta sèinpr ânch a mé, ânch se mé an t sò mia dîr chi ‘l sia”.
La dîş: “incō j ò vést ch l à pêrs vînt euro, ch e gh în caschê fōra da na sâca mèintr al curîva. Quând t al vèd, té che t vê in vèspa o in mâchina, vâgh adrē e dâghi e dégh acsé ch ägh j ò catê mé”.
Fortûna che ‘l dé dôp Silvano mèinter ch l ēra in gîr in biciclèta al s ē incuntrê ste ragâs. “Ciao” – “Buongiorno”. “veh mó chi s vèd!” – al dîş – e alōra al gh ē ndê drē, al l à fermê es al gh à dê i so vînt Euro cuntândegh tót còl ch ä gh îva dét so mêdra.
Al ragâs, che adès ai òm imparê ch al s es-ciâma Mirko, l ēra pîn ed maravìa e d comossiòun per còl ch îva fât la vcîna e tót d un trât l à capî l’importânsa ch agh pōl avèir la gentilèsa e che ânch dal robi da gnînto cm ē un salót el pōlen cuntêr tânt per chj êter.
Se chi sôld lé e fósen caschê din sâca a ûn di tânt ach và a córer cun al cóffji indalj urèci ch e pâsen ch en t guêrden gnân indla ghégna, la vcîna la n aré gnân savû chi serchêr e i vînt euro en j arén mai pió catê, Invîci ló al gh ēra armêş inprès. Ânch un “ciao” al fà la diferèinsa. Mirko l à cuntinuê e ‘l cunténua incòra a ‘ndêr a córer e a salutêr tót. “Ciao”, “Buongiorno” e quând al s incûntra la vcîna o so fiōl a’ gh dîş “Ciao Silvano”, “Buongiorno Lidia!”. “Ciao Mirko!” – egh rispònden.
Na domènica la Lidia l’ē ‘ndêda a ‘l simitèri cme ‘l so sôlit e lé pugê per tèra atâch al mûr indo’ gh ân la caplèina, ä gh ēra na spurtlèina dla spèişa. Ä gh ēra dèinter na butéglia d ôli bòun, na puntlèina d furmai, un pô d mandarèin… mia tanta roba. Come valōr ä gh-e-srà stê vînt euro o forsi un pô dipió.
A n gh ēra mia d biglièt… ä n gh ēra gnînto. Sōl la rôba. Ma lē la l à capî chi gh l îva purtêda.
An sotvalutêdi mai la fôrsa ch agh pōl avèir un salót, un cunplimèint o un gèst ed gentilèsa.
Denis Ferretti
